Dyshimi për ndjenjat e saj i
lindi për herë të parë kur ajo i kishte thënë në telefon: “Për
ditëlindjen time ti nuk ndodheshe në qytet dhe unë fjeta... gjumë... me
bashkëshortin tim”.
Tregim i ri nga ERION SELMANI
– Ashtu he!? A të pëlqeu? - e kishte pyetur ai me ironi të përzier me dozë xhelozie.
Ai qe një njëzet vjeçar i dashuruar me femrën e jetës së tij... siç
po i dukej atij në gjashtë muajt e fundit. E dashuronte me gjithë
shpirt, paçka se e dinte se ajo histori nuk do të kishte të ardhme...
Qysh?! Fjeti me të shoqin sepse i dashuri sekret nuk ndodhej në qytet?
E ku qëndronte çudia se një grua flinte... me bashkëshortin?! Mbase
çudia e madhe qe se ajo e kishte prekur një temë për të cilën s’duhet ta
hapte gojën... pasi heshtja ndonëse të bluante përbrenda, të paktën nuk
të hapte plagë të reja.
Por lotët e saj qenë kthyer thuajse në kuje kur kohë më pas ajo
tentoi të hidhej midis shinave të trenit për të qenë e shtypur nga
treni, për t’u flijuar për dashurinë e tyre të pamundur, të paligjshme.
Ai e shtrëngoi fort dhe e tërhoqi dhunshëm duke e nxjerrë nga stacioni i
vogël periferik në jug të qytetit të madh gjerman. E pikërisht atje ajo
pa i ndërprerë lotët i kishte thënë
- Jam shtatzënë me ty pasi me burrin nuk kam fjetur qysh prej
datëlindjes para tre muajsh, kurse mjeku më tha se jam shtatzënë prej 6
javësh, domethënë është fëmija yt!......................VIJON
Gerti u tmerrua nga fjalët e saj. Ajo donte të hidhej poshtë trenit
për të mbyllur gjithçka... përfshi historinë e tyre pa fund e krye.
Nuk ishte krejt faji i qytetit të huaj fakti që do të mbetej më
mbresëlënësi i rinisë së tij nëpër Europë. Gerti kishte mbërritur atje
në veri të Europës nga Shqipëria kur ishte në moshën 18 vjeç e kjo e
bënte qytetin e madh pakëz vendimtar për djalin e pamësuar me qytete
luksoze, me aq rregull, pastërti, edukatë qytetare, e tek tuk edhe
ndonjë të çmendur. Qyteti i huaj me hijen e tij të rëndë i kishte dhënë
jo vetëm disa mësime të vlefshme tashmë njëzet vjeçarit shqiptar, po
edhe një histori dashurie e cila për shumë arsye do i mbetej e
pashlyeshme nga kujtesa...
- Ti e dashur e di se unë do iki nga ky qytet dhe po ma bën kastile.
Apo jo Denisa? Ajo nuk u përgjigj, biles ndërpreu lotët dhe nxori nga
çanta analizat mjekësore për të vërtetuar shtatzëninë. Gjithsesi nuk i
dihej se me kë e kishte shtatzëninë. E kush e kishte kontrolluar se sa
herë flinte... me bashkëshortin. E ku ta dije nëse ajo kishte edhe një
tjetër të dashur sekret?! Pra, ndërmjet recetës mjekësore vërtetohej
shtatzënia po jo atësia e embrionit...
- Midis nesh s’ka të ardhme e dashur. Unë jam këtu në mërgim dhe o
sot o nesër do iki nga ky vend. Ti ke një martesë jo të lumtur dhe
papritur je shtatzënë me mua. Nuk e di, s’ka kuptim, më jep ca ditë kohë
të mendohem...
– Po Gerti, e kuptoj që të ra si bombë, mendohu shpirt po mos e
shkatërro lumturinë tonë. Unë jam e gatshme ta lë burrin për ty, për
bebin tonë - thoshte ajo duke fërkuar barkun sikur të donte të
ledhatonte bebin...
Pas një jave ai e telefonoi për të lënë takim.
Kur u takuan, ajo foli me vendosmëri:
– I dashur ti do bëhesh prind, do të bëhesh bashkëshorti im edhe pse je më i ri se mua.
Midis tyre kishte nëntë vjet diferencë në moshë. Denisa foli gjatë
duke mos harruar të fliste për ngjyrën e syve të bebit, lëkurën, e
padyshim edhe për aromën e lëkurës. Ajo e donte me aromë bregdetase, si
lëkura e të dashurit të saj i lindur në brigjet e Adriatikut. Nuk dihej
me qartësi nëse “fajin” e kishte deti Adriatik që i jepte lëkurës së
trupit aromë ndryshe nga ajo e gjermanëve apo hunda e gruas gjermane që
funksiononte disi ndryshe... pra qe hundë më e nuhatëse.
- Do flas me burrin tim, do ia them të vërtetën kur të vij momenti.
Denisa i tregoi rreth planit të saj për t’u ndarë dhe dukej thuajse e
sigurt në atë që thoshte.
- A e di ti se ç’më ka ndodhur moj zemër? Dëgjo Denisa unë do
largohem nga ky qytet. Më ka ardhur letra e transferimit nga ministria e
të huajve.
- Hej, Gerti! Ku do shkosh?- pyeti ajo me sy të egër, thuajse të pashpirt.
- Në Frankfurt më kanë degdisur - tha ai me pamje fukarai.. si ai që po humbiste gjithçka për t’u bërë ende më i varfër...
- Po këtë quan degdisje ti? Gerti, po Frankfurti është rreth 70 km
prej këtej kështu që jemi afër, gjysmë ore me tren - zëri i saj u bë i
qetë kur mësoi emrin e qytetit. – Ti ke qenë atje dhe e di se është
alamet qyteti. I dashur po ti qenke për të uruar.
Ai gëlltiti pështymën dhe nuk po gjente fjalët e duhura.
– Eja pimë ndonjë gotë ujë në klub se m’u tha goja - i tha ai duke u
nisur i pari drejt lokalit pas kthesës së rrugicës. E dinte që kjo ishte
hera e fundit që takoheshin ndaj meqënëse ajo ishte ose kishte qenë e
dashura e tij, ai deshi ta qeraste me pije për herë të fundit. U
rehatuan në lokal dhe ai i tregoi hollësirat e transferimit.
- Ju këtu në Gjermani paskeni të paktën dy qytete me emrin Frankfurt.
Njëri është ai i madhi këtu pranë nesh mbi lumin Majn dhe na qenka edhe
Frankfurt-i i vogël andej nga kufiri polak, mbi lumin Oder më duket. Po
ende s’e kam parë hartën gjeografike... - tha ai.
- Po e di këtë. Atëherë ti Gerti cilin Frankfurt ke zgjedhur?
- Unë nuk përzgjodha asnjë nga të dy. Jam i detyruar të vete drejt kufirit polak, pra në Frankfurt-in e vogël...
- Po si kështu?! Na shkatërruan dashurinë tonë. Na ndanë. Gerti po pse nuk proteston?
- Çfarë proteste? Të bëj luftë me qeverinë? Ata më dërgojnë policët
dhe më kapin për leckash për të më nisur drejt e në Shqipëri.
-
Shumë larg kufiri polak. Sa km janë që këtu? Pyeti ajo me buzë të
shtrembëruara... – Denisa, s’kam kurajo ta hap hartën, po nga ajo që më
kujtohet nga gjeografia janë të paktën 1mijë km, ndoshta 1300 km për të
mos thënë më tepër, prapëseprapë s’kam guxim ta prek hartën.
- Ohh Zot, sa larg! Po bebi ynë? Do rritet pa ty?!
- Nuk e di Denisa. Bëj atë që të duket e përshtatshme. Për mua kjo
histori mbaron sot, dhe më vjen shumë keq. Tek e fundit unë jam emigrant
dhe si i tillë do lë gjurmët e mia nëpër tokë të huaja, ndoshta edhe
një fëmijë, po ky qe fati im i hidhur, ndoshta fatkeqësia ime e madhe.
- Ky qe çmimi që më duhet të paguaj thuajse për një hakmarrje të
padeklaruar personale të detit Adriatik, i cili ndoshta i fyer nga ikja e
mijëra njerëzve na dha një mësim të mirë... jo vetëm mua.
Në të njëjtën kohë ky është çmimi që duhet t’i paguajmë perëndimit të
ftohtë, me këto lule pa erë, me birrari gjermane të tejmbushura me
pijanecë... me femra shtatlarta që mbeten shtatzëna me emigrantët dhe
flenë me burrat e tyre vetëm me raste ditëlindjesh... ose kur festojnë
pashkët apo vitin i ri. Madje do ta quaja haraç këtë çmim të “dhunshëm”
që na u desh të paguajmë për të arritur deri këtu, për të qëndruar këtu e
për të braktisur edhe të dashurën bjonde, ndoshta edhe bebin...
gjermano-shqiptar.
Ai vazhdoi ligjëratën...
- Pra nga Adriatiku deri në lumin Ren, ku u njohëm bashkë. Nga Ren-i
deri në lumin Majn ku shkela për herë të parë në Frankfurt, e sot
zbulova edhe një tjetër lum me emrin Oder, po që paska një tjetër
Frankfurt të vockël përsipër në mos gaboj, biles do të doja ta gaboja jo
vetëm emrin e lumit po edhe kufirin polak. Do të doja që gjeografia të
mos ekzistonte fare. Po ta marrësh hollësisht, unë s’jam peshkatar që të
rri mbi lumenj...:)
- Gerti, hera e parë që flet kështu. Më preke shumë - tha ajo pa
derdhur lot... mbase ajo nuk kishte qarë kurrë me gjithë shpirt. Bën
vaki që ajo të mos e kishte dashuruar kurrë, e pas pak Denisa foli
sërisht - Të paktën do pish kafe edhe në Poloni, e do kesh rast të lësh
gjurmët e tua.... nëpër tokë polake, me ndonjë zonjushë... të ëmbël e
sqimatare.
- Unë s’jam këtu për të soditur kufirin gjermano/polak, s’jam këtu
për të bredhur nëpër kafene e megjithatë s’di ku të mbytem... Në këtë
qytet i kam të gjitha gjërat, këtu je edhe ti. Larg teje do të jetë
ndryshe... pa ditur asgjë për bebin, nëse do të lindi... Ai heshti dhe
mendoi me vete “nëse bebi është i imi..” sa pyetje e dhimbshme. Kjo
pyetje mbeti përherë pa përgjigje zyrtare.
Më
pas dolën nga klubi, u puthën midis lotësh duke u ndarë përgjithmonë.
Gerti qau si fëmijë... Denisa kishte qenë në mos femra vendimtare, ajo
më domethënësja për vitet e rinisë së tij.
Gerti u bë gati për të vajtur drejt qytetit pranë kufirit polak. Në
stacion të trenit nuk vendoste të hipte në tren dhe treni i parë u nis
pa të.
“E ç’më duhet mua qyteti gjerman andej nga kufiri polak? Kujt i
kishte shkuar në mendje për të pirë kafe në Poloni?” tha me vete plot
nerva. Po ikte nga qyteti më i rëndësishëm i rinisë së tij dhe e vuante
këtë ndarje... Në qytet do mbetej Denisa e ndoshta një fëmijë i tij, për
të cilin nuk do mësonte kurrë të vërtetën... Gjithmonë nëse kishte
diçka të vërtetë në shtatzëninë e Denisës.
Grisi biletën e trenit dhe nxitoi të blinte një tjetër biletë me
destinacion disi të paqartë. Ai kishte vendosur t’i binte rreth e
rrotull Europës, e nëse kjo nuk do të realizohej, domethënë rreth e
rrotull, të paktën do të donte ta përshkonte tejpërtej: pra mes për mes,
për të mos i mbetur merak... asgjë. Ndryshe për çfarë arsyeje e
braktisi bregun e Adriatikut?!
Në tren iu kujtua edhe një herë Denisa... Ndoshta gratë e huaja dhe
në përgjithësi gratë e martuara që tradhtonin e justifikonin tradhtinë
në sytë e të dashurit duke i thënë të dashurit se qe e dashuruar
marrëzisht pas tij. Mbase kjo qe edhe e vërteta, po hajt zbuloje të
vërtetën...
Gjatë udhëtimit me tren imagjinonte qytete dhe shtete të reja. Ai tha me vete: “Unë
do ta depërtoj Evropën si të ma dojë shpirti. Ah ti moj e bukura Evropë,
paçka se qenke disi e ligë për të mos thënë e pashpirt...”
Po edhe kjo bukuria e Evropës, pashpirtësia e saj varej nga
këndvështrimi dhe natyrisht nga situata që përjetohej.... madje edhe nga
mosha në të cilën përjetoheshin ngjarjet vendimtare... Ato të
pashlyeshmet nga kujtimet.
http://erisel10.blogspot.com/
1 commento:
nice
Posta un commento